Witam serdecznie. Trafiłam na Pani bloga przez Goldenline. Bardzo mi się podoba (zwłaszcza zdjęcia) i jestem wręcz w szoku (takim pozytywnym), że po tym świecie stąpają osoby, które potrafią łączyć informatykę z poezją, sztuką, psychologią. Wow. Ja mam dopiero 24 lata, a za sobą już mnóstwo walki o to, czy powinnam być "twardym programistą bez żadnych sentymentów", czy "zatopioną w książkach, wrażliwą prozaiczką" (bo pisywałam kiedyś prozę). Ta walka nadal trwa. Ciężko dwie kwestie ze sobą pogodzić. Pani się udało - serdecznie gratuluję, zasubskrybuję Pani bloga, bo w pewnym sensie stała się Pani dla mnie autorytetem, a przede wszystkim żywym dowodem, że można! Bardzo dziękuję za ten promyk nadziei. Pozdrawiam
Bardzo dziękuję za cieple słowa! Są one dla miłe i bardzo cenne. Pokazują, że warto dzielić się ze światem swoimi przemyśleniami i przeżyciami, swoją twórczością i wrażliwością. Szczególny wydźwięk ma powyższy komentarz, napisany przez rówieśniczkę mojej córki. To też jest dla mnie promyczek nadziei, że można znaleźć nić porozumienia, "międzypokoleniową". Walka kiedyś przestanie być walką, bo jest tylko pozorną. Prawda jest taka, że trzeba poznać siebie i żyć w zgodzie z sobą, w harmonii. To właśnie jest życie - drogą, którą idziemy i cały czas poszukujemy. Pozdrawiam i życzę owocnych poszukiwań :)
Witam serdecznie.
OdpowiedzUsuńTrafiłam na Pani bloga przez Goldenline. Bardzo mi się podoba (zwłaszcza zdjęcia) i jestem wręcz w szoku (takim pozytywnym), że po tym świecie stąpają osoby, które potrafią łączyć informatykę z poezją, sztuką, psychologią. Wow. Ja mam dopiero 24 lata, a za sobą już mnóstwo walki o to, czy powinnam być "twardym programistą bez żadnych sentymentów", czy "zatopioną w książkach, wrażliwą prozaiczką" (bo pisywałam kiedyś prozę). Ta walka nadal trwa. Ciężko dwie kwestie ze sobą pogodzić. Pani się udało - serdecznie gratuluję, zasubskrybuję Pani bloga, bo w pewnym sensie stała się Pani dla mnie autorytetem, a przede wszystkim żywym dowodem, że można! Bardzo dziękuję za ten promyk nadziei.
Pozdrawiam
Bardzo dziękuję za cieple słowa! Są one dla miłe i bardzo cenne. Pokazują, że warto dzielić się ze światem swoimi przemyśleniami i przeżyciami, swoją twórczością i wrażliwością. Szczególny wydźwięk ma powyższy komentarz, napisany przez rówieśniczkę mojej córki. To też jest dla mnie promyczek nadziei, że można znaleźć nić porozumienia, "międzypokoleniową".
OdpowiedzUsuńWalka kiedyś przestanie być walką, bo jest tylko pozorną. Prawda jest taka, że trzeba poznać siebie i żyć w zgodzie z sobą, w harmonii. To właśnie jest życie - drogą, którą idziemy i cały czas poszukujemy. Pozdrawiam i życzę owocnych poszukiwań :)